het was al lang niet meer donker geweest
en overal waar je keek zag je dat wat er was
want je wist wel meer niet dan je wist
je dacht te vaak dat je zag wat je dacht
terwijl de vissers hun eigen gang gingen
en het water stroomde van het begin
tot het einde… langs en over je voeten
terwijl je stilstond bij het voorbijgaan
alsof de dag niet lang genoeg was
zonder het raam op een kier, niet meer
want de vogels weten echt wel de weg
zou het misschien wel verstikkend zijn
altijd maar dat voortdurende ademhalen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten