vrienden waren ze
altijd al geweest
als kleine kinderen
als jongens en
altijd net als toen
het allemaal begon
nergens was een bord
nergens stond waarheen
of door het bos
van hun kindertijd
de bladeren van toen
en het lachen vergaan
de handen nog warm in de zakken
zoals ze stonden voor de brug
naar wat later bleek
er mocht geen houvast zijn
geen leuningen voor evenwicht
de overkant, het doel
onttrokken aan het vergezicht
ze keken naar elkaar
ze keken naar zichzelf
ze keken naar de wereld
ze wisten het
het ging nergens heen
het was onbedoeld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten