wat ze zegt

nee, echt

zegt ze

ik meen het

het geluid

van de viool

danst door de lucht

slalommend tussen

de tonen van bas

en accordeon

aan de hand

kom maar,

ik neem je wel mee

aan de hand

kijk, daar staan pilaren

recht en hoog

zeven stuks

van marmer hard en glad

ik ben hier

dadeloos

zonder tijd

zonder voorbij

zwermen in de lucht

bewegend grijs

op blauw met blauw

herfstgedicht

de naakte slak

glijdt langs de natte paal

naar beneden

voor de zon komt

de lege weg

de lege weg

voor mij

voorbij het andere

anders dan anders

het water in de kelder

staat er al zo lang

en stil

de steen

op een zekere dag
viel een steen uit
de muur
en liet een gat

ik kon door dat gat
naar buiten kijken

ik zag een tuin
waar een soort kabouters
- hooguit éénzevende meter -
de paden bevolkten

dorre bladeren en zaden
werden van de ene plaats
naar de andere gebracht
en andersom - de zon scheen
bleekjes - ik heb de steen
weer op zijn plaats gelegd



Leepvogel, 15-06-1999

gietijzer

gietijzer was het niet
draden waren onzichtbaar
de geur was penetrant

ze konden niet dansen
voeten te vast
in de aarde

vlinder

als je wilt weten

van de diamanten

vlinder

ga zitten

op een steen

en wacht

tot de gedachte

wervel na wervel

door merg en been

sijpelt

Leepvogel 1998

onzin

de zon staat laag aan de hemel

wat een allerverschrikkelijkste on-zin

waarom niet een doos met zwavelstokken

of een gladgeschuurd aanrecht

tranen op een spiegelbeeld

of gras

ja, gras

Leepvogel, 1999

balanceren

balanceren
langs de rand
en dan de twijfel
want het is
al zo lang leeg
en zo lang koud

wachten

ik stond in Zaandam

op de bus te wachten

en dacht

neerslag

al in september vaak liggen mij

de donkere dagen van Damocles

zwaar op het gemoed

als een Titanic op zwak water

het zijn de wind en de

door Beethoven georkestreerde

donkere wolkenpartijen

benevens de weermeneer

die beweert dat het écht

niet meer goed komt

dit jaar


Leepvogel 1998

jazz

bananevliegen, paardebloemen

en niet te mooie meisjes

kantoorklerken, priesters

olifant

er zit een olifant
op de rand
van mijn bed
hij kan er maar net
met zijn billetjes bij

ik heb hem gedroomd
toen ik sliep
en de wereld nog
wachtte op wat
komen ging

Leepvogel,  1998

sonnet

het klinkt alsof ik klanken dichten wil
geluiden die ik in de woorden blaas
waarmee ik ze naar hoger sferen til
en aan laat zwellen tot een wild geraas

betekenissen die niet langer zwijgen
de ketens rammelen de oren vol
gedachten die te ver naar voren dreigen
te gaan slaan de herinnering op hol

gezonken, veel te diep, de hersens dol
til ik mijn hoofd op met mijn laatste wil
graai ik en draai ik mijn hoofd als een tol

licht en bevrijd kijk ik de regels langs
en maak al lezend mij de woorden eigen
pas aan het eind was ik zonet de baas


Leepvogel, 1998

langs de randen

ze wandelt langs
de randen
van een onbestemd bestaan
ongelijk gerafeld

ze wacht op alles
maar de pijn
is sterker dan het niets
ongelijke strijd

ze wacht geduldig
tot het water
langs de randen sijpelt

onbegonnen geluk


Leepvogel, 31-07-2013

tijd voor tijd

dit eeuwige moment
dit uitgestrekte nu
waar zonder omzien
kleine beetjes toekomst
worden omgeruild

dansen

meisjes dansen
op het dorpsplein
in hun midden
de fontein

ruimte-tijd

zit op mijn veranda

coördinaten:
ik
hier
nu

contekst

het trage stof daalt langzaam op de taal
de tijd verbergt steeds beter de gedachten
van iemand die in het verleden woont

de tijd

de tijd
geeft zich
niet onvoorwaardelijk

de oude man

de oude man loopt
mompelend
door de straten

dat hij iets verloren is

lief varken

lief varken
sprak de slager
ik hou van jou het meest

gewist

het ei kent de toekomst 
weet van later alles al 
(alles al) 

bij het ontbijt koos ik een ei 
of koos het ei voor mij 
ik weet het al niet meer

Poëtisch Universum

het toneel
is leeg
de zon komt op

het licht schijnt
door het papier
het woord wordt
schijnbaar gedragen

wat geschreven is

wat geschreven is
blijft